طرح کرامت خشونت
تمام مدارس باید برای مبارزه با خشونت برنامه ای خاص داشته باشند.موارد خشونت ،بیشتر در مسیر رفت و آمد مدرسه و یا داخل و اطراف مدارسی که فاقد سطحی مطلوب هستند،روی می دهند.کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند،می گویند در مسیر رفت و آمد مدرسه یا هنگامی که در انتظار سرویس مدرسه هستند،مورد تمسخر قرار می گیرند ،کتک می خورند و وسایلشان ربوده می شود.آن ها ترجیح می دهند به تنهایی غذا بخورند تا کسی نتواند غذای آن ها را تصاحب کند.هنگام زنگ تفریح نیز گوشه گیر بوده و از دانش آموزان دیگر فاصله می گیرند و به نقاط خلوت مدرسه می روند.این در حالی است که این نوع مناطق خلوت ،مکان مناسبی برای اذیت کردن آن ها به دور از نظارت دیگران است.بسیاری از قربانیان خشونت، دچار انواع مشکلات جسمی و روانی مانند غش،استفراغ،مشکلات بینایی،سر درد ، دل درد و هیستری می شوند.آن ها به دلیل بروز این مشکلات و یا وحشت از آزار دیگران،از مدرسه غیبت می کنند.این نوع وحشت از مدرسه ،نشانه حضور پدیده ی خشونت و ناسازگاری در مدرسه آن هاست.امروزه ، دیدگاهی که این نوع رفتار ها را بازی های طبیعی کودکانه تلقی می کند، تا حدی در تغییر است،اما سرعت تغییرات هنوز کافی نیست.برنامه هایی برای مبارزه با خشونت در مدارس تدوین شده است ، اما تمام مدارس مجهز به این برنامه ها نیستند.یکی از تکان دهنده ترین یافته های به دست آمده از تحقیقات انجام شده درباره کودکان قربانی خشونت،این است که آن ها فکر می کنند مدرسه هیچ تلاشی برای مبارزه با خشونت انجام نمی دهد.اکثر این کودکان خود را بی پناه یافته و نمی دانند هنگامی که مورد اذیت قرار می گیرند، باید به چه کسی مراجعه کنند. یکی از این کودکان،وقتی به معلم خود شکایت می کند که دانش آموزان دیگر او را اذیت می کنند ،در پاسخ می شنود : «خودت یک طوری این مشکل را حل کن .»همین کودک وقتی سر کلاس نیز توسط یکی از دانش آموزان ناسازگار مورد آزار قرار می گیرد ، به معلم خود شکایت می کند، اما در جواب می شنود:« من که ندیدم تو را اذیت کند بنابراین نمی توانم کاری برایت بکنم.»وقتی والدین او توصیه کردند که کودکان شرور را به مسئولان مدرسه معرفی کند،در پاسخ آن ها گفت:« فایده ای ندارد، آن ها کاری انجام نمی دهند.»
شناسایی اولیه کودکان خشونت گرا و قربانیان آن ها
قبل از تدوین هر نوع برنامه اصلاحی،می بایستی ارزیابی های ضروری صورت پذیرد تا ماهیت خشونت گرایی در محیط مدرسه شناسایی شود.والدین و مسئولان مدرسه می توانند با همکاری یکدیگر پرسشنامه ای تهیه کرده و یا از پرسشنامه های موجود استفاده کنند.یکی از این پرسشنامه های موجود، « زندگی من در مدسه» نام دارد که توسط واحد آموزش دانشگاه شفیلد[1] انگلستان تهیه شده است .
به محض تکمیل این پرسش نامه توسط دانش آموزان، نتایج را مورد ارزیابی قرار دهید.گردآوری اطلاعات در زمینه یک سلسله فعالیت های ویژه ، باعث شناسایی دفعات و نوع خشونت و ناسازگاری در مدرسه می شود.بررسی برخی کلاس ها یا دوره های تحصیلی ، ممکن است برای ارزیابی بیشتر ضروری باشد.این کار می بایستی با همکاری اولیاء و مربیان انجام شود.
زندگی من در مدرسه
پسر دختر سن سال تحصیلی
این هفته یکی از دانش آموزان ابدأ یک بار بیش از یک بار
1. مرا به نام دیگری خطاب کرد
2. با من به مهربانی سخن گفت
3. به خانواده ام توهین کرد
4. سعی کرد به من لگد بزند
5. با من خیلی مهربان بود
6. با من نامهربان بود، زیرا با او فرق دارم
7. هدیه ای به من داد
8. گفت مرا زده است
9. به من پول داد
10. مرا مجبور کرد تا پولم را به او بدهم
11. سعی کرد با من دعوا کند
12. سؤال احمقانه ای کرد
13. چیزی به من قرض داد
14. مانع از بازی من شد
15. درباره کاری که انجام دادم، نامهربان بود
16. درباره لباس هایم با من صحبت کرد
17. برایم لطیفه تعریف کرد
18. به من دروغ گفت
19.دوستانش را علیه من تحریک کرد
20. مرا وادار کرد دیگران را اذیت کنم
21. به من لبخند زد
22. سعی کرد برایم مشکل درست کند
23. در حمل چیزی به من کمک کرد
24. سعی کرد مرا اذیت کند
25. در انجام تکالیف مدرسه به من کمک کرد
26. مرا وادار به انجام کاری کرد که دوست نداشتم
27. درباره برنامه های تلویزیون با من صحبت کرد
28. چیزی از من گرفت
29. اجازه داد از وسیله اش استفاده کنم
30. رنگ پوستم را مسخره کرد
31. سرم داد کشید
32. با من بازی کرد
33. به من پشت پا زد
34. درباره چیزهای مورد علاقه ام صحبت کرد
35. به من خندید
36. گفت درباره ام خبرچینی می کند
37. سعی کرد وسایلم را خراب کند
38. درباره ی من دروغ گفت
39. سعی کرد مرا بزند
تهیه و اجرای برنامه مبارزه با خشونت در مدرسه:
برخی مدیران مدارس تصور می کنند که با اخراج کودکان خشونت گرا و ناسازگار از مدرسه قادر به حل این معضل هستند،در حالی که مسئله پیچیده تر از آن است که چنین برخورد هایی قادر به حل آن باشد.حل این معضل به برنامه ای جامع نیاز دارد که می بایستی با همکاری اولیاء و مربیان اجرا شود.هدف چنین برنامه ای عبارت است از:
1.کاهش وقوع خشونت و ناسازگاری در داخل و خارج مدرسه
2.جلوگیری از وقوع خشونت در آینده
قربانیان خشونت باید در محیط مدرسه احساس آرامش کنند و کودکان ناسازگار نیز باید روش مناسب اظهار وجود را بیاموزند.اولیاء و مربیان باید به اهمیت خشونت و ناسازگاری پی ببرند.تهیه پرسشنامه و تکمیل آن توسط دانش آموزان،باعث می شود اولیاء و مربیان از وجود این مسئله مطلع شده و قادر به برنامه ریزی برای مبارزه با آن شوند .بدون اهمیت از ماهیت مسئله ، هر نوع برنامه ریزی برای مبارزه با آن ناموفق خواهد بود.برنامه های جامع مبارزه با خشونت در مدرسه دارای سه جزء اصلی هستند:
1.قوانین مشخص
2. تقویت دانش آموزانی که از این قوانین اطاعت می کنند
3. مجازات دانش آموزانی که از این قوانین تبعیت نمی کنند
اولین گام در اجرای برنامه ای اصلاحی،آموزش دادن کارکنان مدرسه است. قبلاً گفتیم که اکثر والدین و معلمان و کارکنان مدارس، از اهمیت خشونت و ناسازگاری آگاه نیستند.کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند،معتقدند که نمی توانند به کمک مسئولان مدرسه امیدوار باشند.بنابراین،آگاهی از مشکل،نخستین گام در مبارزه با آن به شمار می آید.
آموزش کارکنان مدرسه باید شامل ارائه الگوهای رفتاری ، استراتژی های مداخله گرایانه و حمایت از قربانیان خشونت باشد.مطالعه انواع کتاب و تماشای فیلم های مرتبط با این موضوع،بسیارمفیداست.
معلمان برای مبارزه با ناسازگاری در کلاس خود چه می کنند؟قبلاً نیز اشاره کردیم که برای مبارزه با خشونت و ناسازگاری در محیط مدرسه باید برنامه ای جامع تهیه شود.توانایی های یک معلم در موفقیت این برنامه ، اهمیت بسیاری دارد.همان طور که والدین در محیط خانه الگوی رفتاری فرزند خود به شمار می آیند، معلمان نیز در محیط مدرسه از چنین موقعیتی برخوردارند.کلاس هایی که معلمان آن ها محیطی دوستانه در آنها یجاد کرده،قوانین مشخصی برای مبارزه با ناسازگاری ارائه می دهند و در اجرای قوانین قاطعیت دارند،پیام های مفیدی برای دانش آموزان دارند.معلمان باید از ماهیت خشونت و قربانیان آن آگاه شوند و بدانند که کودکان چه زمانی به کمک احتیاج دارند.تشویق های کلامی (تحسین) رفتارهای شایسته،یکی از راه هایی است که به دانش آموزان نشان می دهد ،رفتار محترمانه با دیگران عملی بسیار شایسته است.همواره دانش آموزانی را که چنین رفتاری دارند،مورد تحسین قرار دهید.رهنمودهای مؤثر برای تحسین دانش آموزان کلاس عبارتنداز:
تحسین کردن معلمان می
بایستی پس از انجام عمل شایسته توسط دانش آموز، صورت پذیرد.معلم باید سعی کند بین
تحسین و انجام عمل شایسته ارتباطی معنی دار برقرار سازد.اگر تحسین در زمانی انجام
شود که دانش آموز رفتار ناشایستی دارد ، این رفتار را در او تقویت خواهد کرد .این
تصور که تحسین کودک به هنگام ارتکاب عمل ناشایست باعث ارضای او شده و به رفتار
ناشایست او پایان خواهد داد، تصوری کاملاً غلط است.
تحسین کردن در مراحل
اولیه بروزی رفتاری شایسته می بایستی به طور مداوم انجام شود.پس از آن که رفتاری
خاص به عادت رفتاری تبدیل شد ، دفعات تحسین نیز می بایستی به تدریج کاهش یابد.
تحسین باید واقعی
و غیر ساختاری باشد.بسیاری از معلمان با مشاهده رفتار شایسته یک دانش آموز ، از
صمیم قلب او را تحسین می کنند و تحسین آن ها احساسی سرشار از صمیمیت را به دانش
آموز منتقل می 
کند.
تغییر حالت چهره و نوع حرکات نیز وسیله ای قوی در ارائه الگویی رفتاری به دانش آموزان است.معلمان ممکن است با طرز نگاه خود به طور غیر ارادی پیامی را به دانش آموز منتقل کنند که مثلاً « رفتار قابل تحملی ندارد و لایق اذیت شدن توسط دیگران است .» این پدیده ، خصوصاً در مورد قربانیان تحریک پذیر بیشتر مشاهده می شود .دانش آموزی توسط سایر دوستانش مسخره می شد.وقتی در این مود به معلم خود شکایت کرد، دوستان او به معلم گفتند که او در کارهایش کند است و به اطراف خود توجهی ندارد و به سخنان آنان پاسخ نمی دهد. معلم وقتی چنین رفتارهایی را در آن دانش آموز مشاهده کرد ، به دانش آموزان حق داد که او را مسخره کنند . نقطه قوت واکنش معلم این بود که از مجازات رفتار های ناشایست آن دانش آموز خودداری ورزید ، ولی نقطه ضعف آن ادامه مسخره شدن وی توسط سایر دانش آموزان بود.در واقع او جلوی رفتار ناشایست دیگران را نگرفت.
اگر کودکی گوشه گیر باشد ( که بیشتر کودکان قربانی خشونت چنین رفتاری دارند ) معلم می تواند توانایی های او را کشف کرده و فعالیتی را برای کلاس تعیین کند که طی آن کودک مورد بحث بتواند به سایر دانش آموزان آموزش داده و برتری های خود را تجربه کند.معلم می تواند او را وارد بازی های گروهی دانش آموزانی کند که تعادل رفتاری دارند و با دیگران به مهربانی رفتار می کنند.فعالیت گروهی، سبب تقویت اعتماد به نفس در کودک قربانی شده و توانمندی های او را آشکار می سازد.لذا دوستان دیگر او با مشاهده این توانمندی ها او را وارد فعالیت های گروهی خود می کنند.
کودکان قربانی خشونت،معمولاً در فعالیت های ورزشی ضعیف بوده و آخرین نفری هستند که از سوی دیگران پذیرفته می شوند.خود کم بینی آنها، باعث نوعی دست پاچگی شده و مانع از انجام مطلوب تکالیف آن ها می شود.بنابراین، معلمان نباید به دانش آموزان خود اجازه دهند تا افراد تیم خود را برای انجام فعالیتی گروهی انتخاب کنند،زیرا دانش آموزان ضعیف در هیچ تیمی انتخاب نخواهند شد و در صورت انتخاب نیز دائماً مورد سرزنش دیگر اعضای تیم قرار خواهند گرفت.انتخاب اعضای تیم باید از طریق قرعه کشی انجام شود و هر رفتار خشونت آمیز با دیگران ،مجازاتی مشخص و قاطعانه در پی داشته باشد.
برخی کودکان،غذای خود را به تنهایی می خورند و هنگام زنگ تفریح نیز با کسی بازی نمی کنند.معلم باید دانش آموزان را به انجام فعالیت های گروهی تشویق کند.او باید دانش آموزانی را که علاقه مند محبت به کودکان منزوی بوده و آنها را در فعالیت های گروهی خود شرکت می دهندشناسایی کرده و از آن ها کمک بگیرد.موقعیت هایی را که فرزندتان نمی تواند توانایی های خود را درآنها بروز دهد،شناسایی کرده و از آنها پرهیز کنید.مثلاً اگر فرزندتان خوب شنا می کند، اما بازی پینگ پنگ او عالی است،سعی کنید بیش از آنکه با او به استخر بروید،پینگ پنگ بازی کنید.
معلمان باید به شاگردان خود نشان دهند که تمامی دانش آموزان کلاس مورد احترام آن ها بوده و باید به یکدیگر احترام بگذارند.
به تازگی ،گزارش هایی در مورد معلمان خشونت گرا منتشر شده است . رفتار و تنبیهات خشونت آمیز این نوع معلمان،باعث تحقیر کودکان شده و به جای حل معضل ناسازگاری دانش آموزان،باعث پنهان شدن این رفتار بر اثر وحشت از حضور آنها خواهد شد.
تضمین حمایت از قربانیان خشونت
مدارس باید حمایت از کودکان قربانی خشونت را تضمین کنند.کودکان قربانی باید بدانند در مواقع ضروری می بایستی به چه کسی مراجعه کنند و از او کمک بخواهند.آنها باید بدانند کمک خواستن از دیگران نشانه ضعف آنان نیست.اکثر دانش آموزان متعادل، باید تشویق شوند با مشاهده صحنه های خشونت آمیز،سکوت نکرده و از قربانیان خشونت حمایت کنند، چرا که با سکوت خود به کودکان مردم آزار و خشونت گرا کمک خواهند کرد.دکتر جان اچ.هوور دانشیار آموزش ویژه دانشگاه داکوتای شمالی،در مقاله هایی تحت عنوان « بازپروری کودکان و نوجوانان » درباره ی تجربه ی خود این گونه توضیح می دهد:
«در یکی از کلاس های مدرسه ،همین که معلم چند لحظه ای از کلاس خارج می شد ،اوضاع کلاس متشنج شده و دانش آموزان با یکدیگر درگیر می شدند. تعداد کمی از آنها در این اغتشاش شرکت نمی کردند و در سکوت به کار خود ادامه می دادند.دایان،یک ماه پس از آغاز سال تحصیلی ، وارد این کلاس شده بود.او چاق بود و نمرات درسی اش متوسط رو به ضعیف بود . جوش های دوران بلوغ ، در صورت او زودتر از دیگران ظاهر شده بود. صرف نظر از این خصوصیات ، تفاوت دیگری با دیگر دانش آموزان کلاس نداشت.عده ای از دانش آموزان ، از همان ابتدا او را "بوکسر" خطاب کردند و دایان به تدریج به همین نام معروف شد.او ابتدا سعی می کرد در برابر آزار و اذیت دانش آموزان ناسازگار مقاومت کند ولی وقتی دید مقاومت یاعث افزایش مردم آزاری آنها می شود، تصمیم گرفت به رغم فشارهای روحی ،سکوت کند.یک روز ، معلم کلاس سؤالی از دایان پرسید که او متوجه آن نشد. یکی از دانش آموزان فریاد زد : "بیدار شو بوکسر!" دایان ناگهان متوجه آموزگار شد و از او درخواست کرد که سؤال خود را تکرار کند.معلم از بی توجهی دایان ناراحت شد و نسبت به رفتار دانش آموزی که دایان را بوکسر خطاب کرده بود ، واکنشی نشان نداد.دانش آموزان ناسازگار دائماً دایان را اذیت می کردند حتی در حضور بزرگسالان نیز به آزار و اذیت او در شکل های خفیف تری ادامه می دادند .دایان که خود را بی پناه می دید ، دچار افسردگی شد.من همیشه از خود می پرسیدم چه چیزی باعث می شود عده ای از دانش آموزان تا این حد نسبت به کودکی بی آزار، بی رحم باشند.یکی از دانش آموزان که مهارت زیادی در تقلید صداهای مختلف داشت،هنگامی که معلم مشغول تدریس بود ، پشت سر دایان قرار گرفته و صدایی از خود درآورد. بعد بلافاصله فریاد زد : " دایان ! دوباره که صدا دادی ؟" دایان که به شدت شرمسار شده بود، با چشمانی گریان کلاس را ترک کرد.با مشاهده ی این مشکل ،تصمیم گرفتم دخالتی نکنم و با این کار باعث شکنجه بیشتر دایان شدم . من به نیرویی احتیاج داشتم تا بتوانم دایان را از آن وضعیت ناگوار رها سازم . ساده ترین راهی که به ذهنم می رسید این بود که اولین دانش آموز مردم آزار را مجازات کنم .این واقعه ، سؤالاتی را در ذهنم به وجود آورد: چه چیزی باعث می شود یک دانش آموز آسیب پذیر مستعد سوء استفاده دیگران شود ؟ با وجودی که همه دانش آموزان می دانند اذیت کردن دیگران تا چه اندازه دردناک است، چرا به این کار خود ادامه می دهند؟این بود که تصمیم گرفتم درباره خشونت گرایی در کودکان مطالعه و تحقیق کنم.»
بسیاری از افراد مانند دکتر هوور ، مسئله خشونت را نادیده می
گیرند و سعی می کنند خود را از درگیری با آن دور نگاه دارند.بسیاری از مسئولان
مدارس نیز معتقدند این رفتارها یکی از مراحل طبیعی رشد کودکان بوده و خود آن ها
یاید راه حلی برای مشکل خود بیابند.به همین علت، از هر گونه دخالتی خودداری می
کنند . برخی کودکان نیز از دخالت بزرگسالان وحشت دارند، زیرا تصور می کنند که
دخالت آنها مشکل را حادتر خواهد کرد. این اکثریت خاموش و بی تفاوت را باید تحت
آموزش قرار داد تا با روش های مقابله با صحنه های خشونت آمیز آشنا شوند. در ادامه
این فصل ،به بررسی فعالیت هایی می پردازیم که معلمان می توانند به کودکان متعادل بی
طرف در مشاجرات،آموزش دهند تا قادر شوند از کودک قربانی خشونت حمایت کنند.نحوه
اجرای این فعالیت ها نیاز به مشورت و تبادل نظر والدین ،معلمان و کارکنان مدارس
دارد.
درجه بندی شهامت
بحث و ارزیابی ( کلاس 1 )
اهداف
ارزیابی درجات مختلفی از شهامت لازم برای رویارویی با صحنه های خشونت بار و آزار دهنده، بحث درباره نحوه ی دخالت عواملی مانند شهرت و سن در بروز صحنه های خشونت بار ،صرف نظر از دخالت یا عدم دخالت دیگران و چگونگی نحوه دخالت آنها.
آمادگی
دانش آموزان می توانند این فعالیت را به تنهایی و یا همراه با فردی دیگر انجام دهند.هر دانش آموز برای شروع کار به یک کاغذ و قلم نیاز دارد.
فعالیت
هر یک از صحنه های مسخره کننده و آزار دهنده زیر را در کلاس
نمایش دهید.پس از نمایش هر مورد ، از دانش آموزان بخواهید درجه شهامت لازم برای
مداخله کردن را براساس رتبه های 1 تا 4 مشخص کنند. درجه ی 1 نشان دهنده کمترین
شهامت و درجه ی 4 نشان دهنده بیشترین شهامت لازم برای مداخله است.از دانش آموزان
بخواهید توضیح کوتاهی درباره علت تشخیص خود بدهند.سپس، موقعیت های مختلف زیر را
سریعاً مرور کنید :
برای انجام اقدامات زیر چه
درجه ای از شهامت لازم است ؟
1.آیا به یکی از دوستان خود می گویید که از اذیت کردن کودکی که نمی شناسید ، خودداری کند؟
2.آیا به یکی از دانش آموزان معروف مدرسه می گویید کودکی را که نمی شناسید ، مسخره نکند ؟
3.آیا به یک کودک ناسازگار می گویید از اذیت کردن کودکی که دوستش ندارید ،خودداری کند ؟
4.آیا از بهترین دوست خود حمایت می کنید ؟
5.اگر کودکی که شما را دوست ندارد مورد آزار کودک ناسازگاری قرار بگیرد ، آیا به او کمک می کنید؟
6.آیا به کودکی که در حال آزار دانش آموزی است که قبلاً شما را اذیت می کرده می گویید که او را اذیت نکند؟
7.آیا به یک کودک ناسازگار می گویید کودکی را که دوستان زیادی ندارد، اذیت نکند؟
8.اگر آدم مشهوری باشید، آیا به کودک ناسازگار می گویید که کسی را اذیت نکند؟
9.آیا فردی جدید را وارد بازی می کنید؟
10.آیا با گروهی از کودکان که در حال اذیت کردن کودکی دیگر هستند درگیر می شوید؟
11.آیا با کودکی که هم سن شماست و در حال اذیت کردن کودکی کوچکتر از خود است ، مقابله می کنید؟
12.آیا اگر کسی شما را اذیت کرد از او به والدین خود شکایت می کنید؟
13. آیا اگر کسی شما را اذیت کرد از او به معلم خود شکایت می کنید؟
14.آیا اگر کسی فرد دیگری را اذیت کرد ، به معلم خود گزارش می دهید؟
15.آیا به کودکی بزرگتر از خود که مشغول اذیت کردن کودکی هم سن و سال شماست،اعتراض می کنید؟
16.اگر کسی هنگام بازی شما را مسخره کرد، آیا توجهی به او نمی کنید؟
17.آیا از رویارویی با یک کودک ناسازگار فرار می کنید؟
18.اگر تعداد کودکان ناسازگار بیش از تعداد شما بود ،آیا از آن ها می گریزید؟
19. آیا به دختری که در حال اذیت کردن پسری است، اعتراض می کنید؟
20. آیا به پسری که در حال اذیت کردن دختری است اعتراض می کنید؟
پس از خواندن تمام موقعیت های یاد شده برای کلاس،درباره درجات مختلف شهامت لازم برای دفاع از خود دیگران در هر یک از موقعیت ها ،با دانش آموزان بحث کنید. پرسش های مفید برای آغاز بحث، عبارتند از :
1.کدام یک از موقعیت ها ( از نظر شما ) نیازمند بیشترین درجه شهامت ( 3 یا 4 ) برای مداخله است؟چرا دخالت کردن در این موقعیت ها تا این حد مشکل است؟
2.در کدام یک از موقعیت ها ،کمک کردن به کودکانی که مورد اذیت دیگران هستند ،آسان تر است ( 1 یا 2 ) ؟ این موقعیت ها چه تفاوتی با موقعیت های دیگر دارند ؟
3.شهرت یک فرد چه تأثیری در شهامت او دارد؟
4.آیا سن فرد تأثیری در شهامت او دارد؟چگونه؟
5. آیا محل رویداد واقعه اهمیت دارد( در مکان های شلوغ یا خلوت )؟
6.مهم ترین صحنه ای که در آن ، شاهد کمک فردی با شهامت به یک کودک ضعیف بوده اید، کدام است؟
7.آیا در موقعیت های دشوار به چیزهایی می اندیشید که باعث آسان شدن دشواری ها شده و شهامت شما را تقویت کند؟
8.چرا یک کودک ناسازگار احساس قدرت می کند؟
به یاد داشته باشید که اکثر دانش آموزان بی طرف ، به آموزش مهارت ها و نیز تشویق هایی نیاز دارند تا بتوانند از کودکان ضعیف حمایت کنند.
کمک به کودکان خشونت گرا
مدارس می توانند از راه های مختلف به کودکان خشونت گرا کمک کنند.این کودکان را می توان توسط مشاور خانواده و کارکنان مدرسه شناسایی کرد ، والدین آنها ممکن است توسط معلم یا مدیر، به مدرسه دعوت شوند.آنها احتمالاً به کمک متخصصان خارج از مدرسه نیاز دارند.در هر حال ، پول و وقت زیادی صرف مبارزه با خشونت در کودکان می شود.برخی مدارس سعی می کنند به والدین کمک کندد، ولی فعال کردن والدین در برخورد با معضل ناسازگاری کار دشواری است.
نتایج تحقیقات مختلف، مداخله مستقیم در رفتار کودکان ناسازگار را توصیه نمی کند.مؤثر ترین راه حل ، تعیین مقررات و مجازات های مشخص برای خشونت گرایی و مشارکت مدارس در اجرای برنامه جامع مبارزه با خشونت است.تمام تلاش ها باید بر کاهش رفتارهای خشونت آمیز، تقویت روابط صمیمانه، توسعه مهارت های اجتماعی و روش های مطلوب در برخورد با مشاجرات متمرکز شود.
دکتر گاریتی و همکاران او در کلرادو ، اهدافی را برای مداخله در خشونت گرایی توصیه کرده اند که عبارتند از :
کاهش خشونت گرایی و
رفتارهای تهاجمی
جایگزینی خطاهای فکری با
تفکر صحیح
توسعه تفکری واقع بینانه
تر نسبت به خود
افزایش مهارت های ایجاد
یکدلی و صمیمیت
تقویت توانایی استدلال
تقویت ابراز عصبانیت به
روشی مناسب تر
تقویت مهارت های تحلیل
مسائل اجتماعی
بسیاری از اهداف یاد شده ،دراز مدت بوده و برخی از آنها راحت تر از بقیه تغییر می کنند.به هر حال ، برای تغییر الگوهای رفتاری باید تلاش کرد.گفتنی است که این اقدامات باید با هماهنگی و همکاری مدرسه انجام گیرند.
دکتر ترنس وبستر دویل متخصص رفتار شناسی کودکان ، الگوهای رفتاری مناسبی برای کودکان ناسازگار ارائه داده است.به پیشنهاد او :
« والدین می توانند به نوبت نقش کودک ناسازگار و چهره ی پنهان او را که ممکن است کودکی مهربان باشد،بازی کنند . اگر بیش از یک فرزند دارید اجازه بدهید تا به نوبت این نقش ها را بازی کنند ؛ شما نیز به آن ها کمک کنید .ایفای این نقش ها در محیط منزل یا مدرسه می تواند سؤالات و بحث های عمیقی را در پی داشته باشد.نحوه اجرای این نقش ها عبارت است از : قسمت مربوط به کودک ناسازگار ( والدین و فرزند به نوبت می توانند این نقش را بازی کنند ) و چهره پنهان کودک ناسازگار را ( تفکر و احساسات او که همواره خود را مُحق می داند ) بخوانید. قسمت هایی که زیر آن ها خط کشیده شده است ، نباید خوانده شوند.کودک ناسازگار باید آن ها را اجرا کند.
1.وارد ماجرا شوید.
2.خود را در جایگاه کودک ناسازگار قرار دهید و از دریچه تفکر و احساسات او به مسائل نگاه کنید.
3.تأمل و تفکر کنید.
4.اگر به کمک او احتیاج داشتید، از درخواست آن خودداری نکنید.
5.متنی را که در دست دارید ، بخوانید تا بتوانید نقش خود را به درستی بازی کنید.
الگوی رفتاری شماره 1
کودک ناسازگار : ( چهره پنهان او # 1) احساس می کنم دوست دارم این بچه را اذیت کنم.او مثل یک بچه گریه ای رفتار می کند.آماده شو که مشتی به او بزنی.
تأمل و تفکر
کودک ناسازگار :(چهره پنهان او #2) کتک زدن این بچه ننه چه فایده ای دارد؟ او فقط سعی می کند دلسوزی خود را نشان دهد .کودک ناسازگار مشت گره کرده اش را باز می کند.
کودک ناسازگار : چرا مثل یک آدم بی عرضه و بی دست و پا رفتار می کنی ؟ تو باید برای خودت متأسف باشی.
سؤالات
1.عصبانی شدن از دست یک کودک چه احساسی داشت؟
2. وقتی که تصمیم داشتی او را با مشت بزنی ، چه احساسی داشتی؟
3. وقتی از زدن او منصرف شدی، چه احساسی داشتی ؟
4. وقتی تصمیم گرفتی با او گفت و گو کنی ، چه احساسی داشتی ؟
الگوی رفتاری شماره 2
کودک ناسازگار: (چهره پنهان او # 1) وضع مالی او بهتر از وضع من است .لباس هایش همیشه مرتب است و والدینش اتومبیل گران قیمتی دارند.دوست دارم او را اذیت کنم . او همیشه خود نمایی می کند.
تأمل و تفکر
کودک ناسازگار :( چهره پنهان او # 2) بله، ولی چه اهمیتی دارد؟ من طرز لباس پوشیدن او را دوست ندارم.شاید روزی درآمد کافی داشتم و توانستم لباس های مرتبی بپوشم. چرا وقتم را با اذیت کردن او تلف کنم؟ کارهای بهتری دارم که باید انجام دهم، ولی لباس او واقعاً زیباست !
کودک ناسازگار: هی رفیق ! لباست خیلی قشنگ است.
سؤالات
1.وقتی از دست او عصبانی شدی ، چه احساسی داشتی؟
2.وقتی تصمیم گرفتی او را اذیت کنی، چه احساسی داشتی؟
3.وقتی از اذیت کردن او منصرف شدی، چه احساسی داشتی؟
4.وقتی از لباس او تعریف کردی ، چه احساسی داشتی؟
[1] .sheffield